16 maio 2020

Ricardo Carvalho Calero, Letras Galegas 2020

Ricardo Carvalho Calero

Construtor do galego

"O galego, como dizia Castelao, é um idioma extenso e útil, porque com pequenas variantes se fala em diversos lugares de distintos continentes."

https://carvalho2020.gal/?lang=gl

15 maio 2020

Telexornal Carvalho Calero

Estamos a piques de celebrar o Día das Letras Galegas, este ano adicado ao escritor e educador Ricardo Carvalho Calero. Aínda que a celebración do propio día trasladouse para o 31 de Outubro,podemos curiosear e coñecer ao homenaxeado deste ano. Un ano máis acollemos con entuasiasmo o traballo realizado polo alumnado e Departamento de Lingua e Literatura Galega do CPI dos Dices ( Rois-A Coruña).

Telexornal sobre Carvalho Calero (Día das Letras Galegas 2020)

Poderemos ver entrevistas a Xosé Luís Axeitos, Alfonso Vázquez Monxardín, Xulio Xiz, Araceli Herrero, Paulo Fernández Mirás, Miro Vilar, Eduardo Maragoto, Laura Tato Fontaíña e Ramona Giráldez.

RICARDO CARVALHO CALERO: LETRAS 2020

17 DE MAIO DE 2020, DÍA DAS LETRAS GALEGAS:

RICARDO CARVALHO CALERO

DENDE O IES ANTÓN LOSADA (A ESTRADA), GRAZAS Á PROFE DE GALEGO ALEXANDRA, PODEMOS ACCEDER A ESTA PRESENTACIÓN INTERACTIVA SOBRE RICARDO CARVALHO CALERO

Paseando por ela podemos acceder á declaracion da RAG do 17 de maio do 2020 como día do escritor ferrolán, a un vídeo do Colexio San Pío X (Ourense) sobre a súa vida, a varias interpretacións dalgunhas obras: "Non sei se a matei", "Luísa Sorriso", "Desde o ceu com amor", a un boletín sobre o reintegracionismo, a un encrucillado sobre a súa figura, ou a un increíble xogo interactivo, Don RiDardo, tamén creado polo Colexio San Pío X.

Toda unha aventura arredor de Ricardo Carvalho Calero.

17 DE MAIO 2020: DÍA DAS LETRAS GALEGAS

Queremos Galego chama a “desconfinar” a nosa lingua o 17 de maio, Día das Letras.

https://www.queremosgalego.gal/2020/05/05/17-de-maio-cartaces-para-imprimir/

As persoas usuarias das redes sociais poden participar partillando mensaxes escritas, vídeos, fotografías ou audios coas etiquetas #PrecisamosDoGalego #QueremosGalego #Eufalogalego.

15 febreiro 2020

The Skarnivals: Do revés

The Skarnivals é unha banda ska / punk / folk galega, nada en Bueu no 2012 e a punto de publicar novo traballo neste 2020, do primeiro single "Do revés" xa podemos ver o videoclip:

Segundo as palabras do grupo, a letra é "unha profunda crítica a un sistema en crise pola falta de liberdade que afecta a toda a sociedade".
Algúns dos emprazamentos atópanse en Bueu, Combarro ou na praza de abastos de Pontevedra.
Músicos :
Kome - vocal Adriá - Guitarra Alexandre - Guitarra Chavete - Trompeta Héctor - Trombón Javi Chanke - Batería Txelas - Gaita Ziku - Baixo
Letra Do Revés :
Se o poema é unha condena E a escultura un cárcere Imos do revés E somos libres! Os chíos engaiolados Os merlos non alzan vo Nin arte nin son Coidado coa expresión Que os que falan das verdades, Xa nos han de incriminar Deixa estar que os levo o vento co seu fundamento, que o noso a de voar. Que ninguén poida impoñer O que se ha de facer ver, Escribir ou ler, Sen reprender No saber está o poder Non na represión Contra censura reflexión Esa é a cuestión Que con afouteza, Pinten lenzos cun novo amencer, Sonetos como saetas, E libres poetas sen versos por absolver Non solo queda compaixón Polos que luitan con paixón Na loita polas suás crenzas Aaanos escuros na expresión Silenciados sen razón condenados a vetar o sooooooon Sempre no abismo, fillos do mutismo encuberto tras un espexismo Cando na fala se premia ao que cala, o mundo bala en favor do ostracismo. Ni os barrotes han calar, Ni os muros han silenciar, Que a voz flua libre e con alma que vibre Longas noites nunca mais Que as verbas rexurdan con fulgor, do vello caixón Soterrando os medos, ergámonos ledos nunha mesma vooooooz.

24 DE FEBREIRO, DÍA DE ROSALÍA

Propostas da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega para a celebración do Día de Rosalía de Castro nos centros de ensino

Errantes Polo Mundo

O lema da proposta, Errantes polo mundo, pode desenvolverse a través de actividades que permitan ao alumnado observar e reflexionar sobre a vixencia do amplo abano de inxustizas sociais, incluída a situación da lingua galega, presentes na obra de Rosalía de Castro.

Para isto, despois de facer un repaso da figura literaria da Autora, e dalgunhas lecturas que dean conta da pluralidade significativa da súa obra, propoñemos para o venres 21 de febreiro a realización das seguintes actividades:

Suxerimos que o alumnado traballe fotos, debuxos, fotos pintadas, editadas, gravados... que tratasen o tema das migracións actuais, baixo o lema #ErrantesPoloMundo_rdc_20. As fotos, debuxos, gravados, etc., terán como pé versos de Rosalía que traten as migracións en todos os seus aspectos (a soidade de quen fica, a morriña de quen vai, a dor, o medo, o desamparo, a xenofobia, a explotación, os conflitos...). Trataríase de textos que o alumnado e profesorado estimen interesantes (por exemplo, os poemas “Airiños airiños, aires”, “Adios rios, adios fontes”, “Castellanos de Castilla”, “Vivir para ver”, “Tecín soia a miña tea”, “Pra a Habana!”, “¿Que lle digo?”, “Tan sóio”, “Daquelas que cantan”, “Amores cativos” ou “A xustiza pola man”).
Tamén se podería ampliar a elección das fotografías, deseños e versos a aqueles teñan en conta a idea de errante na elección da identidade sexual, afectiva e de xénero, a partir, igualmente, dos versos de Rosalía que o alumnado considere acaídos.
Todas as fotos, deseños, gravados... cos seus versos como pé, poderían encher os corredores dos centros e divulgarse en redes sociais como Instagram, Facebook, Twitter..., tamén baixo o lema #ErrantesPoloMundo_rdc_20
Como remate poderíase realizar unha actividade de Postcrossing (enviar esas postais cun verso de Rosalía no pé sobre o tema #ErrantesPoloMundo_rdc_20 a outras persoas). As postais pódense enviar individualmente, entre clases ou entre centros, ben por correo postal ou empregando as redes sociais como Whatsapp, Telegram... Despois pódense compartir as recibidas, ben fisicamente, ben nas redes sociais.
En relación a esta proposta de actividades, recomendamos encarecidamente que se usen imaxes con dereitos de uso libre en internet (indicando, en todo caso, a fonte desde a que se obteñen).

A documentación gráfica xerada por estas actividades será compartida nas correspondentes redes ou medios de difusión do centro educativo, antes do 24 de febreiro, ou ese mesmo día, coa etiqueta #ErrantesPoloMundo_rdc_20. A AELG comprométese a colaborar na difusión da mesma a través da súa web e redes sociais, para o que agradecemos que se envíe noticia das actividades ao correo oficina@aelg.org. A este mesmo correo podedes comunicarnos a vosa intención de participar nesta iniciativa ou noutras coas que o voso centro celebre o Día de Rosalía 2020, para a irmos facendo constar na nosa web.

Desde a AELG, convidamos á comunidade educativa a que se implique de forma activa nesta festa que celebra o nome e a obra da poeta maior de Galicia, chave mestra da nosa literatura e da nosa conciencia como pobo.

#ErrantesPoloMundo_rdc_20

Twitter

Facebook

24DE FEBREIRO, DÍA DE ROSALÍA

24 DE FEBREIRO, DÍA DE ROSALÍA

Manifesto da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega no Día de Rosalía de Castro 2020

Ambos errantes polo mundo andamos, dixo a muller. Daquela, as xentes silenciadas, ás que lle roubaran ata as palabras, recuperaron o alento. Fixérono de golpe. Souberon decontado o que eran, o que somos. Transmatria errante nunha humanidade errante. Seres humanos que vagaron e vagan; que pularon e pulan; que morreron e morren na procura do pan e da liberdade. Logo, a muller aquela, desafiando leis masculinas, sentenciou: Toda a terra é dos homes e das mulleres. Toda a terra.

Foi evidente entón que ela xa non precisaba apelidos. Sería sempre Rosalía, e había sinalar futuros e denunciar dores e inxustizas. Errantes polo mundo.

A súa palabra inzou poderosa, precisa, contundente. Outra vez os vaivéns da fertuna / para lonxe me arrastran, afirmou, así que axiña entendemos que os camiños nos igualan e os tránsitos nos fan humanos.

Si, Ambos errantes polo mundo andamos! Elas e nós. Ti e mais eu. Nosoutres.

Camiñamos. Marchamos. Fuximos. E, no medio do desamparo, da dor da partida, do mundo deixado e do degoirado, Rosalía amosou o desconsolo de migrar e o afliximento de ficar. Tamén nos aprendeu a ollar, a saber, a ser. Dende entón a nosa voz foi para sempre palabra de muller. No éxodo infinito. A nosa voz errante polo mundo.

Velaquí talvez o inaudito. Rosalía, unha daquelas que debían ser silenciadas pola forza, daquelas que pretenderan enmudecer tantos deuses e leis dun heteropatriarcado opresivo, ergueu a palabra libre e entregóunola. Será por iso que habemos ser unha anomalía? Unha transmatria errante con voz de muller. Unha nación errante que nos iguala no camiño coas desposuídes. Ambas errantes polo mundo.

Mais que é de Rosalía agora? Vivimos tempos duros, sen dó, nos que rexorden discursos de odio e medo. Decotío, vemos homes que acenan carraxes co seu dedo. Berregan palabras de ferro. As vítimas son sinaladas polos verdugos. No entanto, nesta transmatria nosa conservamos armas lilas contra a desolación. Fabricounas unha muller con versos irredentos. Vacinas contra a xenofobia que han formar parte do noso ADN. Sermos errantes ha impedir que a arañeira do odio medre no corazón. Grazas a Rosalía temos o sangue envelenado coa afouteza das que foxen. Infectado con versos que denuncian e nos fan ser as outres. A miseria está negra en torno deles / ai!, i adiante está o abismo!, dixo. Si, o abismo. Cemiterios no mar. Refuxiadas. asasinadas. O silencio.

Cremos por iso en identidades errantes, aquelas que elixamos nós. Ninguén ha decidir o noso xénero nin os afectos. Ninguén nos ha retirar dereitos nin nos ha facer súbditas. Ninguén nos ha expulsar de ningures, porque Rosalía instalou en nós a insubmisión de ser e un futuro para soñar. El serán os seus versos un andazo? Insubmisión na denuncia da violación e da violencia de xénero: que morden si acariñan, que cando miran queiman/ que dan dores de raiba, que manchan e que afrentan. Insubmisión contra o poder e o capital: Embargaránnos todo, que non teñen/ esas xentes conciencia, nin tén alma. Insubmisión contra quen coloniza, contra quen explota: déronlle fel por bebida/ peniñas por alimento.

É difícil imaxinarnos sen Rosalía, como é difícil alentar sen ar ou vivir sen auga. É difícil entendérmonos sen nos saber errantes. Fagamos vivos os seus versos en cada persoa que foxe, en cada ser humano que chimpa un muro, que se bota ao mar, que decide o seu futuro e a súa identidade libremente. Levamos no sangue a valentía de quen camiña e, grazas a Rosalía, sabemos que as errantes tamén somos nós. Contra o medo e a intolerancia. Errantes polo mundo e sempre libres!

Daniel Asorey

Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG)

#ErrantesPoloMundo_rdc_20

FONTE:https://www.aelg.gal/actividades

02 febreiro 2020

‘O que arde’, de Oliver Laxe II

‘O que arde’, de Oliver Laxe

No inverno e verán de 2018, os Ancares foron o plató de rodaxe da última película de Óliver Laxe. Tras o seu paso triunfal por Cannes e San Sebastián, e antes da chegada ao festival Curtocircuíto e da estrea en salas, O que arde volveu a Navia de Suarna para agradecer a todas as persoas implicadas a súa colaboración proxectando a cinta na praza central do pobo. Unha ocasión que toda a comarca aproveitou para celebrar e poñer en común as reflexións que deixa esta historia de amor entre nai e fillo e coa natureza. Relato dun día de festa, acompañado das palabras do director, no corazón da montaña máxica dos Ancares lucenses.

Algúns dos recoñecementos:

4 premios no Festival Internacional de Cine de Mar del Plata, entre eles a Mellor Filme e Mellor Guión da competición internacional. Estes galardóns únense á longa lista de recoñecementos que foi recibindo nos últimos meses, entre os que destaca sobre todo o premio obtido no Festival de Cannes.

O premio San Sebastián-Gipuzkoa Film Commission do Festival de Donostia.

Premio ao Mellor Deseño de Son no Chicago Film Festival.

Premio ao mellor filme no Festival Internacional de Cinema de Tesalónica, en Grecia.

Coco de Ouro no Festival Internacional de Hainan (China).

Mellor filme europeo, na XII edición dos premios Gaudí, que outorga a Academia del Cinema Català.

A Academia das Artes e das Ciencias Cinematográficas do Estado español premiou co seu máximo galardón, os Premios Goya, as galegas Benedicta Sánchez, como mellor actriz revelación, e Mauro Herce, como mellor dirección de fotografía.

O que arde de Óliver Laxe I

QUEREMOS SABER:

O que arde, arte universal arraigada no local galego

Por Maka Arca Camba, membro de ProLingua , 2019-11-30 11:46:00

O que arde, terceira película de Óliver Laxe, terceira presentada no festival de Cannes, e terceira galardoada, neste caso co Premio do Xurado na sección Un certain regard, eleva a lingua galega ao rango de lingua de cinema, premiada en varios festivais internacionais, a un nivel parello ao que tiña acadado o catalán en 2011 con Pa negre de Agustín Villaronga ou en 2017 con Estiu de 1993, de Carla Simón[1].

Non entraremos a valorar aquí as calidades estéticas do filme, sobradamente ponderadas por personalidades diversas. Centrarémonos só en agradecerlle a Óliver Laxe a súa coherencia persoal porque O que arde é, ante todo, a expresión dun mundo que desaparece, nun lugar concreto do territorio galego, onde Benedicta, Amador, Helena e todos os veciños viven e falan nunha lingua de seu. Afastados dos grandes núcleos de poboación, cunhas condicións de vida case idílicas para o espectador urbano, pero durísimas para quen as ten padecido, os personaxes d´O que arde falan no galego lugués, cos seus trazos característicos; así observamos, entre outros, o uso das formas léxicas mae por nai ou meco no canto de mimo; o emprego do artigo diante don nomes propios (O Amador) ; os pronomes persoais tu e vosoutros... aínda que tamén se rexistran formas propias do galego oriental que corresponde xustamente co territorio dos Ancares, onde se sitúa a historia, coma o plural en –is de camiois (e non camións), as formas muito e cuando ou a terminación –ín de camín no canto do común camiño.

Profundamente galegas resultan tamén a retranca e a maneira de responder unha pregunta con outra. Durante o enterro, un mozote rodeado de amigos vai acender un cigarro e pregúntalle ao incendiario “Amador, tes lume?, con retranca acompañada dunha gran dose de malicia. Cando Benedicta intenta atopar un traballo para o seu fillo e solicita a colaboración de Ignacio “Inacio, e o Amador non podería traballar con vós?”. O Ignacio nin afirma nin nega, limítase a inquirir “ E il quere?”

A preocupación polo mundo rural, en vías de extinción, non é nova. La lluvia amarilla do leonés Julio Llamazares constituíra xa en 1988 unha punxente chamada de atención. Situada nunha aldea do Pirineo aragonés, abandonada por mor do éxodo ás grandes urbes, a novela constitúe o monólogo do derradeiro habitante que, ás portas da morte, evoca os seus veciños.

E a nostalxia da Galicia que ten as súas raíces na terra mesma, coa que se identifican plenamente os personaxes principais, figura tamén na novela Todo o tempo do mundo de David Pérez Iglesias, Premio Merlín 2016. Moitos son os paralelismos entre esta última obra e a película de Óliver Laxe:

1. A importancia das árbores[2] e a consideración destas coma seres vivos, que senten e padecen cando son derrubadas polas forzas do home ou sorprendidas polo lume. As primeiras imaxes d’O que arde resultan estarrecedoras: o espectador asiste átonito á caída de altísimos eucaliptos, abatidos por unhas monstruosas máquinas en medio dun ruído abouxante. Igual de sobrecolledoras se presentan as escenas do incendio final.

2. O carácter taciturno dos principais personaxes masculinos. Homes de poucas palabras establecen, emporiso, unha profunda comunicación coa natureza, á salvagarda da cal dedican os seus esforzos[3], Valente dende sempre e Amador dende a volta á casa. E patente tamén a sensibilidade deste no trato cos animais (o can, as vacas) e, por suposto, con Benedicta, a súa nai. A comunicación non verbal (miradas, silencios, xestos) fai innecesario un longo discurso. Todo está dito de antemán. Por iso, cando o fillo volta dunha longa estancia na cadea, abóndalle con saudar cun “Mae, ola, mae!” a muller que o estivo agardando, silandeira, tanto tempo. E ela responde, obviando a dor pasada, cun tenro “Tes fame?” que lle podería preguntar ao seu neno ao voltar da escola.

Tanto Valente como Amador reservan a súa dozura para os escasos personaxes femininos que lles tocan de preto: a neta, no primeiro caso; e a nai e Helena, a veterinaria, no segundo. Nas poucas palabras que intercambian Amador e Helena, a primeira vez que se atopan, son evidentes tanto a retranca coma un interese especial e mutuo por esa persoa coa que non teñen coincidido nunca. E Amador, tan pouco coidadoso coa súa aparencia física, estreará mesmo un par de zapatos o día no que pensa ver de novo a moza en Navia, co pretexto dos coidados da súa vaca. Mais os dixomedíxomes dos veciños frustrarán esa incipiente amizade, anegando de dor o corazón do mozo e de bágoas os seus ollos. Mentres conduce de volta á casa e no parabrisas do coche se reflicten as imaxes das árbores coas que se cruza e que, horas despois, devirán en cinza, a tristeza asolágao por completo e non deixa, pensamos, nin unha mínima posibilidade de levar a cabo a acción da que despois o acusarán arbitrariamente.

3. O terceiro trazo que, na nosa opinión, achega as dúas obras, ten que ver co despoboamento rural. Valente conserva as chaves das casas de todos os veciños que marcharon, nunha aldea da que el é o derradeiro morador. E a súa neta decide explorar un día aqueles recantos de vida abandonados. Coma ela, os bombeiros, que acoden a intentar salvar os últimos habitantes que se resisten a abandonar a terra, penetran nestes recunchos de intimidade, onde se refuxian as cabras, que triscan fotos antigas, recordos de tempos idos.

Óliver Laxe crea unha obra de arte con valor universal partindo do particular, Galicia, simbolizada na terra dos Ancares, co galego como idioma que conforma esta obra de arte.

O feito de que O que arde estea expresada no noso idioma non constitúe unha pexa para que os espectadores e espectadoras doutras terras e doutras linguas poidan gozar do filme. Todo o contrario: a película está a ser galardoada pola crítica en diferentes festivais internacionais de cine e apreciada por milleiros de persoas en países tan diversos como España, Francia, Arxentina, Grecia...

[1] Unha ollada rápida á Wikipedia permítenos comparar o número de páxinas consagradas ao cine en cada unha desas linguas vernáculas: 17 engalego, 122 en catalán. Parece evidente que o apoio institucional ao idioma varía dunha comunidade a outra.

[2] Valente, protagonista de Todo o tempo do mundo, ensínalle á súa neta Ariadna a linguaxe das árbores.

[3] Resulta conmovedor neste sentido o empeño de Valente en enfrontarse ás máquinas que pretenden perforar as terras dun lugar sen nome (facilmente identificable co Courel) para estableceren alí unha canteira a ceo aberto.

01 febreiro 2020

NÓS TAMÉN SUMAMOS

O DECRETO DE PLURILINGÜISMO DE 2010 RESTA

O Consello de Europa recomenda de forma “inmediata” eliminar “as limitacións á docencia en galego”. Un informe da Comisión de Expertos sobre a realidade das linguas minorizadas no Estado español constata dificultades e incumprimentos para o galego e constata a preocupante perda de falantes. "A transmisión do idioma de pais a fillos xa non está garantida", alerta.(..)

“A presenza do galego é insuficiente no ensino, especialmente a nivel preescolar”, indican, ao tempo que apontan que “no ensino secundario non se imparten grandes materias científicas en galego. No ensino non universitario, a normativa actual non permite impartir máis do 50% dos cursos en galego. Aínda non hai posibilidade de ofrecer un currículo en galego en ningunha institución preescolar, primaria ou secundaria”.

Recomendacións

Nas recomendacións do Comité de Expertos sobre como mellorar a protección e promoción do galego na Galiza, fixa tres para facer de forma “inmediata”: Eliminar as limitacións á docencia en galego en todos os niveis de educación axeitados, modificar a Lei orgánica do poder xudicial para garantir o uso do galego nos procedementos xudiciais por petición dunha das partes, e que o galego sexa lingua tamén na administración do Estado na Galiza.

A isto engade outras medidas a adoptar, como incrementar o uso do galego na prestación de servizos públicos ou facer públicos os informes de avaliación do organismo supervisor en educación.

As expertas e expertos europeos xa teñen alertado en varias ocasións sobre as deficiencias na aplicación da Carta, nomeadamente no do ensino, o que motivou unha recomendación do propio Consello de Ministros sinalando que a introdución doutra lingua non podía servir de escusa para a eliminación da propia no ensino. Nesta ocasión, o Estado remitiu ao Comité de Expertos un informe que, afirmara A Mesa, manipulaba os datos e mente, co fin de obter unha avaliación positiva. "O Estado mente ao Consello de Europa manipulando os datos oficiais", advertirá a delegación da Mesa á delegación europea.

Manuel Rivas non asistirá aos actos da RAG nos que estea Feixoo mentres non derrogue o “decretazo” contra o galego:

"Son membro numerario da Academia Galega: non asistirei a ningún acto no que estea presente o presidente da Xunta, Feijóo é o nome, e o seu Goberno mentres non derroguen o decretazo de exterminio do idioma galego de 2010".

A RAG reta a Feijóo a rematar co decreto do plurilingüismo para evitar unha morte lenta do galego.

DECLARACIÓN DA REAL ACADEMIA GALEGA VERBO DOS ACORDOS
DO COMITÉ DE MINISTROS DO CONSELLO DE EUROPA SOBRE A
CARTA EUROPEA DE LINGUAS REXIONAIS E MINORITARIAS

O Comité de Ministros do Consello de Europa, na súa xuntanza do pasado 11 de decembro, aprobou as seguintes recomendacións ás autoridades españolas en relación co cumprimento da Carta Europea de Linguas Rexionais e Minoritarias:

1.- Modificar a Lei Orgánica do Poder Xudicial para garantir o uso das linguas cooficiais nos procedementos xudiciais a pedimento dunha das partes.
2.- Mellorar o uso das linguas cooficiais na administración do Estado nas Comunidades Autónomas.
3.- Eliminar as limitacións do ensino en galego en Galicia.

Pilar Ponte: 21 día co galego

Pilar Ponte: 21 día co galego . Temos que sumar!!!!

“Vivir en galego no século XXI”

O luns 13 de xaneiro 2020 botou a andar a edición 2020 de 21 días co galego e máis, unha iniciativa de promoción do uso do galego que medra cada ano, estendéndose a máis centros e alumnado. Na orixe de todo está a idea que no ano 2014 tivo a profesora Pilar Ponte no IES da Pobra do Caramiñal: que os alumnos e alumnas empregasen o galego durante 21 días seguidos, tanto dentro coma fóra das aulas, sobre todo fóra das aulas. O proxecto demostrou a súa eficiacia e dende o ano pasado conta co impulso decidido da Secretaría Xeral de Política Lingüística.

Entre o 2014 e o 2020 o proxecto medrou moitísimo: dunha pequena iniciativa nun só centro á participación de case 4.000 alumnos e alumnas de toda Galicia. Dá vertixe?(...)

Pilar Ponte, coordinadora de 21 días co galego e máis. recibiu este martes en Vigo un dos Premios da Cultura Galega 2019, entregados pola Xunta.

Mensaxes desta campaña 2019-2020:

"A lingua non depende só da clase de Galego, senón que a lingua é algo global, que afecta a todas as materias"
Queremos que as familias participen, que falen en galego cos seus fillos e que despois, se o desexan, o colguen nas súas redes sociais e nos etiqueten con #21diascogalego.
"Se unha persoa non domina as dúas linguas, non pode escoller libremente que lingua quere usar". A propia lei di que ao rematar o ensino obrigatorio os alumnos e alumnas teñen que dominar as dúas linguas por igual, e ese é o noso obxectivo. Só así serán libres de escoller.
"O paso entre non ser galegofalante e selo é unha cuestión de actitude, non de coñecemento"
"Esta xeración non ten xa eses prexuízos que si existían noutras épocas, de que se é un idioma de paletos e demais. Agora pesan máis cuestión de hábito, de utilidade"
Propostas: http://blogs.xunta.gal/21diascogalegoemais/

Porque te quero de Baldo Ramos

Porque te quero de Baldo Ramos.

Ilustrador: Anxo Rodríguez Fariña (Ex-alumno do noso instituto)

Lese practicamente igual de esquerda a dereita que de dereita a esquerda.

Estes poemas son reversibles.

Data Publicación : 23-01-2020
Colección : Árbore, Editorial Galaxia.

Espiña sen rosa de Sés

'Espiña sen rosa', primeiro adianto do novo álbum de Sés

Este single mestúrase o mellor de Sés con guitarras, baterías, pandeireta. "Un auténtico hit que ten como eixo a loita feminista, ánima a levantarse, a romper as mordazas, a ser una mesma".

A cantante galega presentou o seu novo tema o 31 de xaneiro, do seu sétimo traballo discográfico 'Liberar as arterias'.

Letra: Eu son espiña sen rosa para o lobo e o chacal desde o teito de cristal que non me queiran sorrir prefiro ser herba mala que camelia para lucir Mentira de brazo aberto é cadea con colar eu son espiña sen rosa para o lobo e o chacal hai que querer ver primeiro para ser quen de mirar E ninguén que me ambicione nin que me permita ser nin facer leña da árbore que a hiena fai caer para vivir en liberdade hai que ser mala muller Para vivir en liberdade hai que ser mala muller a pirámide romper e a mordaza queimar quen queira flores do campo que as vaia apañar ............................................................