A Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG) celebra e propón desde 2010 á cidadanía que agasalle un libro en galego e unha flor, alén doutras accións que contan con grande aceptación e impulso por parte da sociedade, e moi especialmente polo sector educativo.
Cada ano a
AELG encomenda a un autor/a o texto do manifesto que se propón ler
en cada un dos actos que calquera entidade ou colectivo queira
organizar para celebrar o Día de Rosalía de Castro. Este ano foi
María
Reimóndez a encargada da elaboración do seguinte
Manifesto
da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega no Día de
Rosalía de Castro 2018: Abride a fiestra
Nun mundo de
fiestras pechadas, buscamos o refacho de vento que as abra de vez.
Nun mundo que busca facer as comunidades e as persoas máis pequenas,
os cartos e a cobiza máis grandes, precisamos forza e profundidade,
emoción e pensamento. Ante as fiestras pechadas contra a vida,
contra as voces das mulleres, das desprazadas e das nosas outras
cómprenos unha palabra firme e abranguente que nos guíe. No bater
das fiestras que cheiran a couza do pasado, a mentiras que repetidas
mil veces queren chegar a ser verdades, a fala que se nos rouba e
aire que nos falta precisamos a bravura das mareas e o salvaxe das
montañas. Precisamos todo do que falou e todo o que foi Rosalía de
Castro.
Ela é o refacho que busca abrir as nosas fiestras. Un refacho que chega dende o pasado para nos falar do futuro. Un refacho que quere abrir a fiestra para que poidamos navegar. Coa forza das baleas, da que busca novas fillas do mar, da que se ri dos papeis de xénero e nos anima a redefinilos como literatas. Un refacho que trae a voz de todas as meniñas gaiteiras que están por chegar. Un refacho que canta a vida e transforma todo dende as raíces.
Ela é o refacho que busca abrir as nosas fiestras. Un refacho que chega dende o pasado para nos falar do futuro. Un refacho que quere abrir a fiestra para que poidamos navegar. Coa forza das baleas, da que busca novas fillas do mar, da que se ri dos papeis de xénero e nos anima a redefinilos como literatas. Un refacho que trae a voz de todas as meniñas gaiteiras que están por chegar. Un refacho que canta a vida e transforma todo dende as raíces.
Mais para que
o refacho entre, precisa da nosa vontade. Pídenos, imperiosa: Abride
a fiestra!
E na nosa man
está abrir a fiestra. Abrila para vermos a muller, a escritora, a
irredutible. A voz que nos une ás rebeldes do mundo, que fascina coa
súa luz por onde pasa, que nos ofrece a súa clarividencia para
tecermos novas alianzas, a que sempre está do lado da xustiza, do
noso lado, a que sempre está aínda por descubrir. Porque en todos
os recunchos do mundo, mais sobre todo aquí, en Galicia, hai
rosalías que cantan e que falan, alancando con brillantes e
destemidas botas azuis entre a lama.
Rosalías que abrimos a fiestra saíndo á rúa contra o espolio da terra que ela cantou, ecolóxica antes de que existise nin o termo. Cada vez que nos negamos a seguir converténdonos en plantación de eucaliptos, minas, xeriátrico e mercadoría, reivindicando a paisaxe que ela utilizou politicamente coma ninguén. Cada vez que pulamos polo público, a sanidade, o transporte, as axudas a quen está na marxe e ela puxo sempre, dende o afecto e a transgresión, no centro. Cada vez que desfacemos o discurso que sustenta a violencia de tantos Pedros mediante a escrita e a acción feminista, contra todos eses que seguen ladrando mentres nosoutras camiñamos.
Abride a fiestra para as viaxes interiores, para a coraxe dos afectos, para sermos das que non temos medo de pensar e de sentir simultaneamente, de recoñecernos mulleres con palabra e voz propia, herdeiras e compañeiras daquela que en cada dedicatoria se recoñecía nas súas iguais.
Abride a fiestra á afouteza e ao abraio, á redefinición do que a historia dos homes fixo de mulleres irreverentes coma ela.
Abride a fiestra porque Rosalia de Castro é o mundo que está por facer. Un mundo que se abre se o abrimos.
Rosalías que abrimos a fiestra saíndo á rúa contra o espolio da terra que ela cantou, ecolóxica antes de que existise nin o termo. Cada vez que nos negamos a seguir converténdonos en plantación de eucaliptos, minas, xeriátrico e mercadoría, reivindicando a paisaxe que ela utilizou politicamente coma ninguén. Cada vez que pulamos polo público, a sanidade, o transporte, as axudas a quen está na marxe e ela puxo sempre, dende o afecto e a transgresión, no centro. Cada vez que desfacemos o discurso que sustenta a violencia de tantos Pedros mediante a escrita e a acción feminista, contra todos eses que seguen ladrando mentres nosoutras camiñamos.
Abride a fiestra para as viaxes interiores, para a coraxe dos afectos, para sermos das que non temos medo de pensar e de sentir simultaneamente, de recoñecernos mulleres con palabra e voz propia, herdeiras e compañeiras daquela que en cada dedicatoria se recoñecía nas súas iguais.
Abride a fiestra á afouteza e ao abraio, á redefinición do que a historia dos homes fixo de mulleres irreverentes coma ela.
Abride a fiestra porque Rosalia de Castro é o mundo que está por facer. Un mundo que se abre se o abrimos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario