Eu
son esas mulleres e eses homes
cantos
vos deron terra,sangue e vida,
leite
que vos criou,paixón e forza
para
estar vós mesmos fronte ao mundo.
Eu
son cal alma enteira deste pobo,
amasada
en mil séculos de loita.
As
miñas palabras saben da loita,
de
rapaces e de rapazas,de mulleres e homes
de
mágoas e ledicias
Para
non vos perderdes polo mundo
precisades
alimentar a súa forza.
Porque
son coma o mar
eterna
e forte,inmensa e indómabel,sempre loitando
salpicando
de soños o ancho mundo
Se
en min é longa e larga a súa vida,
porque
a miña existencia é a do pobo.
Mais
pendura o meu ser na voz do pobo,
sobe
ou mingua coa dela miña forza,
a
medidas da súa é miña vida
nas
nosas mans.
a
mesma loita.
Eu
resido na boca deses homes
e
mulleres que me erguen fronte ao mundo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario